Muhalefeti baskılama

İktidar demokratik hukuk devletlerinde yeri olmayan kararlar alıyor.

Muhalefet partilerini yargı aracılığıyla baskılıyor, kısıtlıyor.

Muhalefet partilerinin anayasal garanti altında olan siyaset alanlarını daraltıyor.

Bu kısıtlamalarla muhaliflere bir yandan gözdağı verirken öteki yandan seçimlerde karşısına çıkacak adayı kendi belirlemek istiyor.

CHP’nin Esenyurt ve Beşiktaş belediye liderlerinin tutuklanmasından sonra CHP Gençlik Kolları Genel Başkanı Cem Aydın da gözaltına alındı. Yurtdışı yasağı ve isimli denetim şartıyla bırakıldı.

Bu uygulamayı eleştiren konuşması nedeniyle İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri Ekrem İmamoğlu hakkında soruşturma açıldı.

Zafer Partisi Önderi Ümit Özdağ, Ankara’da yemek yediği lokantada gözaltına alınarak İstanbul’a götürüldü. Geceyi emniyette geçirdi.

Cumhurbaşkanı’na hakaret tezinden hatasız bulundu, lakin halkı kin ve düşmanlığa tahrik ettiği gerekçesiyle tutuklandı.

Soruşturmayı, konuşmayı yaptığı Antalya yahut ikamet ettiği Ankara savcılıkları değil İstanbul savcılığı açmıştı.

İktidarın güzeline gitmeyen haberler yahut yorumlar yapan gazeteciler de gözaltına alınıyor.

Gazeteciler üzere bir muhalefet partisinin başkanını, iktidar partisini yahut önderini eleştirdirdiği için gözaltına almak demokrasiyle uyuşmaz.

Bu uygulamalar anayasal teminat altında olan söz ve basın özgürlüğünü kısıtlamaktır.

Bu nedenle anayasaya karşıttır.

Anayasa’nın 26. unsuruna bakalım:

“Herkes, fikir ve kanaatlerini kelam, yazı, fotoğraf yahut öteki yollarla tek başına yahut toplu olarak açıklama ve yayma hakkına sahiptir. Bu hürriyet resmî makamların müdahalesi olmaksızın haber yahut fikir almak ya da vermek özgürlüğünü de kapsar.”

Anayasa’nın 28 hususu de şu kararı taşıyor:

“Basın hürdür, sansür edilemez. Basımevi kurmak müsaade alma ve malî teminat yatırma kaidesine bağlanamaz.”

Anayasa’da tabir ve basın özgürlüğünü teminat altına alan bu kararlar varken gazetecilerin, siyasi parti önderlerinin haber, yorum yahut konuşmaları için gözaltına alınmaları anayasaya karşıt olarak özgürlüklerin kısıtlanmasıdır.

İktidarın anayasayı ve hukuku dikkate almaması yeni bir uygulama da değil.

Bu iktidar, beğenmediği Anayasa Mahkemesi kararlarına, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi kararlarına uymuyor.

İktidarın bu tavrı Türkiye’yi çağdaş devletler topluluğundan, Avrupa Birliği’ne tam üye olma amacından süratle uzaklaştırıyor.

Gerçek demokrasinin olmadığı Ortadoğu ülkelerine yaklaştırıyor.

Bu uygulamalar karşısında muhalefet partilerine düşen misyon, demokrasi için birlikte uğraş etmektir. Anayasa’nın, Anayasa Mahkemesi ve Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi kararlarının uygulanmasını sağlamak, tabir ve basın özgürlüğünün kısıtlanmasının önlenmesi için güç birliği yapmaktır.

Muhalefet partileri birlikte demokratik gayrete vermeyi başaramazlarsa yarın hangi başkanın, hangi basın mensubunun, hangi müellifin yahut aydının özgürlüklerinden yoksun edileceği kestirilemez.

Mevcut anayasayı uygulamayan bir iktidarla yeni anayasa yapmanın da bir manası kalmaz.

Muhalefet partileri bu gerçeği görmelidir.